పది రోజులు తరువాత ఒక రోజు సాయంత్రం ఇంటికి వెళ్లే దారిలో ఒక కుర్రాడు నన్ను ఆపి, ఒక ఉత్తరాన్ని చేతికిచ్చి, పరుగు తీసాడు. ఆశ్చర్యంతో ఉత్తరాన్ని చూసుకొన్నాను, నా పేరే ఉంది దాని మీద!
కుతూహలంతో ప్రక్కనే ఉన్న మైదానం మీదకి వెళ్లి, లైటుస్తంభాన్ని ఆనుకొని ఉత్తరం తెరచాను.
‘ ఎలా వ్రాయమంటావు తమ్ముడూ! ఈ ఉత్తరాన్ని, ఏమని వ్రాయాలి ?
ఏదో ఒక దౌర్భాగ్యపు సంవత్సరం అది ! మధ్య తరగతి గ్రామం లాంటి ,‘ డొంకిన వలసలో’ ఆడపిల్లనై ,తల్లిని మ్రింగి పుట్టాను నేను.
అయినా నా వ్యధాపూరిత బాల్య జీవితాన్ని గురించి వేరే చెప్పడం దేనికి ? ఎంత వర్ణించినా అది నీ ఊహా శక్తికి క్రిందుగానే ఉంటుంది !
ఒకానొక పూర్ణిమా శరత్తులో, నా ఇరవై ఒకటవ ఏట, ఇల్లు విడిచి పరుగెత్తాను నేను ! ఒక కన్నెపిల్ల ఇల్లు విడిచి పోవడానికి కారణాలేముంటాయి గనుక ! సవతి తల్లి రాపిడి, తండ్రి ఏరికోరి తెచ్చిన ముసలి వరుడు, ఉబికే ఆశలు, ఉద్రేకాన్ని తీర్చలేని పేదరికం, --- వీటిలో ఏ ఒక్కటైనా చాలు.
కాని నా దౌర్భాగ్య స్థితి ఏమని చెప్పమంటావ్ ? ఇవన్నీ కలిపి చుట్టుముట్టాయి నన్ను.
పరిస్థితుల ఒత్తిడి నా మీద ఎంత తీవ్రంగా పని చేసిందంటే, రైల్వే స్టేషన్ వైపు నడిచాను నేను. ‘ రాయపూరు పాసింజరు’ వచ్చే సమయమయిందని, దాని విశ్రాంతి లేని చక్రాలు నాకు శాశ్వత విశ్రాంతి నివ్వగలవనే తృప్తితో !
వరిచేల మధ్యనుండి , సన్నని కాలిబాట ద్వారా, వడివడిగా పరిగెడుతున్న నన్ను, ఏదో బలమైన చెయ్యి చేల మధ్యలోకి లాగింది !
అంతే !
నా మెదడు ఆలోచించడం , నా కళ్లు చూడడం, నా చెవులు వినడం మానేసాయి. ఒకటేమిటి సర్వేంద్రియాలు స్తంభించి పోయాయి. ‘అచేతనావస్ఠ’ అంటే అదే కాబోలు !
తిరిగి నా ఇంద్రియాలు నా స్వాధీనం లోకి వచ్చేసరికి ‘ విజయనగరం’ ప్ర్రైవేటు ఆస్పత్రిలో బెడ్ మీద ఉన్నను నేను. ! ఒళ్లంతా నొప్పులతో చితకగొట్టి నట్లుగా ఉంది !
నా బెడ్డుకి దూరంగా ఉన్న ఒక నర్సు , మరొకరితో మాట్లాడితోంది--- “ హారిబుల్ రేప్ కేసు ! చాలా రక్త స్రావం జరిగింది పుష్టి అయిన శరీరం కాబట్టి, తట్టికోగలిగింది—ఒకడు కాదు --- ”
ఆ పైన వినబడలేదు నాకు. ఏడ్చేందుకు కూడా వీలులేని స్థితి.
నేను కళ్లు తెరవడం చూసిన ఆ నర్సు, గబగబా నాకేసి వచ్చింది. “ మీ మామయ్యగారట ! ఎవరో చూడడానికి వచ్చారు. రమ్మనమని చెప్పేదా ?” అంటూ నా అంగీకారంతో నిమిత్తం లేకుండానే వార్డ్ బయటికి వెళ్లిపోయింది.
‘మామయ్యా ! ’ గుండె లొక్కసారిగా కొట్టుకొన్నాయి.‘ ఏ మామయ్య ?’
ఇంతలో పొడుగ్గా , బలంగా ఉన్న మనిషి ఒకరు నా బెడ్డు దగ్గరగా వచ్చారు. బెడ్ దగ్గరగా స్టూలు లాగి కూర్చొన్నాడు.
“ నా పేరు వెంకట చలం ! రైల్వేలో పని చేస్తున్నాను. నిన్న రాత్రి రాయపూరు పాసింజరు దిగిన నాకు, ‘ వరిచేల మధ్య అచేతనంగా పడి ఉన్న మీరు కన్పించారు. అక్కడనుండి విజయనగరం పోతున్న ట్రక్కుని ఆపి, ఈ ఆస్పత్రి అధికారులతో , నేను మీ మేనమామననీ, ఇల్లు విడిచి పోయిన మిమ్మల్ని ఆ స్థితిలో చూడగలిగాననీ, ఈ విషయం కోర్టు దాకా వెళ్తే, మీ జీవితం పాడై పోతుందనీ, చెప్పి ఒప్పించాను. ఈ నాలుగు గోడల మధ్య నుండి బయట పడేటంత వరకు నన్ను, ‘ మామయ్య’ అనే పిలవండి ! ఆ పైన కూడ, మీకు ఇంటికి వెళ్లడం ఇష్టం లేకపోతే నా తోటే వచ్చేయండి.”రుధ్ధమైన కంఠంతో ఎలాగో ఒకలాగ పూర్తి చేసాడు అతను.
నువ్వు నన్ను నమ్ము తమ్ముడూ ! అదే నాకూ, చలం బాబుకీ జరిగిన తొలి పరిచయం ! హాస్పిటల్ ఆవరణ విడిచిన తరువాత ఏ దిక్కులేని నేను,చలాన్నే అనుసరించి ఇక్కడకు వచ్చాను.ఇది జరిగి ఇప్పటికి మూడు సంవత్సరాలైంది !
అయితే ఈ మధ్యకాలం అంతా ఒకే ఇంట్లో ఉంటూ, నిత్యావసరాలకి మించి మాట్లాడడం గాని, వ్యవహరించడం గాని చేయకుండా ఉండ గలిగామంటే, ‘ అదను దొరికితే చాలు అవాకులు, చెవాకులు’ పేలే లోకంతో పాటు, నువ్వు కూడా నమ్మవని నాకు తెలుసు !
కొన్ని కొన్ని పూర్ణిమా శరత్తులలో అతను, ఉద్రేకంతో నా గదిలోకి వచ్చిన రోజులూ ఉన్నాయి.
నిద్ర పట్టక ప్రక్క మీద దొర్లుతూ గదిలోకి వస్తూన్న అతనిని అడుగుల చప్పుడు విని, తెలియని ఆవేశానికీ, ఊహ కందని మధురానుభూతికీ లోనయి గట్టిగా కళ్లు మూసుకొనేదాన్ని !
కొద్ది సేపటికి అతను వచ్చి నా మంచం మీద కూర్చొనే వాడు.
‘అలాగే నన్ను దగ్గరకి తీసుకొని శ్వాస నిలిచిపోయేలా గట్టిగా నలిపేస్తే ఎంత బాగుండును !’ అనిపించేది.
కాని ఎలా వ్రాయమంటావు తమ్ముడూ? !
నా చెంపలకి చల్లగా తాకే అతని పెదాల తడి, మెడమీద మెల్లగా తగిలి, కితకితలు పెట్టే నిశ్వాసాల వేడి తప్ప, మరేదీ అనుభవంలోకి వచ్చేది కాదు !!
అంతే ! మూడు సంవత్సరాల కాలంలో ఇంతకన్న ఎక్కువ జరగ లేదు మా ఇద్దరి మధ్య !
అతని హృదయం నా మీద ప్రేమతో నిండినా, నేను నా సర్వస్వంతో అతనిని ఆరాధించినా, మా ఇద్దరి మధ్యా ఏర్పడిన మిథ్యా బాంధవ్యం ద్వారా వివాహమాడే అర్హత సమాజం ద్వారా ఉన్నా ---- ఎందుకో ఆ పని మాత్రం జరగ లేదు ఇంత వరకూ !!!
ఆడదాన్నీ, ఆశ్రయం లేని దాన్నీ అయియుండి, నన్ను పెళ్లి చేసుకోమని ఎలా అడగమంటావ్ తమ్ముడూ ?!
అయినా పౌరుషం గల మగవాడయి ఉండి, మలిన నయిన నన్ను, అతను మాత్రం ఎలా స్వీకరించగలడు ?
ఇదంతా ఎందుకో నీకు చెప్పాలనిపించింది తమ్ముడూ ! నువ్వు నన్ను అర్థం చేసుకోగలవనీ, నా కోసం కన్నీటి బొట్టు కార్చ గలవనీ నమ్మకంతో, ఈ ఉత్తరాన్ని ముగిస్తున్నాను.నా మనస్సులోని ఆలోచనల కల్లోలాన్ని , ‘చలం’ బాబుకి తెలియ జెప్పనని మాట మాత్రం నువ్వు ఇయ్యాలి తమ్ముడూ !
ఇట్లు నీ ప్రియమైన అక్క
పార్వతి.
ఉత్తరం చదవడం పూర్తి చేసి, ఆకాశం వంక ఒక్కసారి ఎక్కడ ఉన్నాడో తెలియని దేవుడి కోసం చూసాను. కన్నీరు నిండిన కళ్లలో దీప స్తంభం వెలుగు సూటిగా దిగి అంతా అయోమయం చేసింది.
*************
“ నువ్వు బదిలీ మీద ‘టాటా నగర్’ వెళ్లి, ఆరు ఏడు నెలలు అయిందని అనుకొంటాను?”
అవునన్నట్లుగా తల ఆడించాను నేను.
“ నీకు తెలిసే ఉంటుంది , ఈ మధ్యనే ‘ పార్వతి’ పోయింది.”
“ అవును, పని మీద టాటా వచ్చిన నారాయణ రావు చెప్పాడు. అలాంటి చావు సాధారణంగా ఎవరికీ రాదనీ, చనిపోయే ముందు ఆఖరి క్షణం వరకూ, ఆమె పుస్తకాల మధ్యనే గడిపిందని—”
“ పార్వతి నీకు ఒక ఉత్తరం వ్రాసిందట కదూ ?”
మౌనంగా తల ఆడించి, మనీపర్సులో భద్రంగా దాచిన ఉత్తరాన్ని, ‘చలం’ చేతికి ఇచ్చాను.
“ నాకు చదవడం రాదు, నువ్వే చదివి వినిపించు—” చిత్రంగా నవ్వుతూ అన్నాడు చలం !
ఉత్తరం చదివి పూర్తి చేసేసరికి , చంటి పిల్లాడిలాగ బావురుమంటూ ఏడ్చేసాడు చలం. నాకేం చేయడానికీ పాలుపోలేదు ! నిజానికి ఎవరు మాత్రం ఆ పరిస్థితిలో ఏం చెయ్యగలరు !
“ ఆమె నన్ను ప్రేమించిందన్న విషయం చూచాయగా నైనా నాకు తెలిసింది కాదు, తెలిసి ఉంటే ఇంత అనర్థం జరిగేది కాదేమో !?”
“ ఒక స్త్రీగా ఆమె ఆ విషయం ఎలా చెప్పగలదు ?” ఆ విషయంలో తప్పు మీదే అన్నట్లుగా మాట్లాడాను నేను.
“ నిజమే, కాని అలా అడిగే ధైర్యం నాలో లేక పోయింది.”
“ ఏం ఎందుకని ?” చలం వంక చురుకుగా చూసాను.
వెంకట చలం చాల సేపటి వరకూ నా వంక మౌనంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. తరువాత ఏమనుకొన్నాడో ఏమో ! కుర్చీ లోంచి లేచి, కిటికీ ఊచలగుండా ఆకాశాన్ని వరించిన మేఘాల సంరంభం చూస్తూ అన్నాడు.
“ ఆ రాత్రి ‘ పార్వతిని’ దారుణంగా దోచుకొన్న నలుగురిలో నేను ఒకణ్ని---”
ఇంకా ఏమన్నడో ఏమో , ఒక్కటీ నాకు వినిపించలేదు’
నిజానికి వినిపించుకొనే స్థితిలో కూడా లేను నేను,
‘ భగవంతుడనే సృష్టికిరణం నుండి , విరిసిన హరివిల్లు లాంటి ఈ ప్రపంచంలో, ‘వెంకట చలం’ వంటి విచిత్ర వ్యక్తులు ఇంకా ఎందరున్నారో !!!
ఆ ఆలోచన నన్ను స్తబ్ఢుణ్ని చేసి వేసింది
************************
కుతూహలంతో ప్రక్కనే ఉన్న మైదానం మీదకి వెళ్లి, లైటుస్తంభాన్ని ఆనుకొని ఉత్తరం తెరచాను.
‘ ఎలా వ్రాయమంటావు తమ్ముడూ! ఈ ఉత్తరాన్ని, ఏమని వ్రాయాలి ?
ఏదో ఒక దౌర్భాగ్యపు సంవత్సరం అది ! మధ్య తరగతి గ్రామం లాంటి ,‘ డొంకిన వలసలో’ ఆడపిల్లనై ,తల్లిని మ్రింగి పుట్టాను నేను.
అయినా నా వ్యధాపూరిత బాల్య జీవితాన్ని గురించి వేరే చెప్పడం దేనికి ? ఎంత వర్ణించినా అది నీ ఊహా శక్తికి క్రిందుగానే ఉంటుంది !
ఒకానొక పూర్ణిమా శరత్తులో, నా ఇరవై ఒకటవ ఏట, ఇల్లు విడిచి పరుగెత్తాను నేను ! ఒక కన్నెపిల్ల ఇల్లు విడిచి పోవడానికి కారణాలేముంటాయి గనుక ! సవతి తల్లి రాపిడి, తండ్రి ఏరికోరి తెచ్చిన ముసలి వరుడు, ఉబికే ఆశలు, ఉద్రేకాన్ని తీర్చలేని పేదరికం, --- వీటిలో ఏ ఒక్కటైనా చాలు.
కాని నా దౌర్భాగ్య స్థితి ఏమని చెప్పమంటావ్ ? ఇవన్నీ కలిపి చుట్టుముట్టాయి నన్ను.
పరిస్థితుల ఒత్తిడి నా మీద ఎంత తీవ్రంగా పని చేసిందంటే, రైల్వే స్టేషన్ వైపు నడిచాను నేను. ‘ రాయపూరు పాసింజరు’ వచ్చే సమయమయిందని, దాని విశ్రాంతి లేని చక్రాలు నాకు శాశ్వత విశ్రాంతి నివ్వగలవనే తృప్తితో !
వరిచేల మధ్యనుండి , సన్నని కాలిబాట ద్వారా, వడివడిగా పరిగెడుతున్న నన్ను, ఏదో బలమైన చెయ్యి చేల మధ్యలోకి లాగింది !
అంతే !
నా మెదడు ఆలోచించడం , నా కళ్లు చూడడం, నా చెవులు వినడం మానేసాయి. ఒకటేమిటి సర్వేంద్రియాలు స్తంభించి పోయాయి. ‘అచేతనావస్ఠ’ అంటే అదే కాబోలు !
తిరిగి నా ఇంద్రియాలు నా స్వాధీనం లోకి వచ్చేసరికి ‘ విజయనగరం’ ప్ర్రైవేటు ఆస్పత్రిలో బెడ్ మీద ఉన్నను నేను. ! ఒళ్లంతా నొప్పులతో చితకగొట్టి నట్లుగా ఉంది !
నా బెడ్డుకి దూరంగా ఉన్న ఒక నర్సు , మరొకరితో మాట్లాడితోంది--- “ హారిబుల్ రేప్ కేసు ! చాలా రక్త స్రావం జరిగింది పుష్టి అయిన శరీరం కాబట్టి, తట్టికోగలిగింది—ఒకడు కాదు --- ”
ఆ పైన వినబడలేదు నాకు. ఏడ్చేందుకు కూడా వీలులేని స్థితి.
నేను కళ్లు తెరవడం చూసిన ఆ నర్సు, గబగబా నాకేసి వచ్చింది. “ మీ మామయ్యగారట ! ఎవరో చూడడానికి వచ్చారు. రమ్మనమని చెప్పేదా ?” అంటూ నా అంగీకారంతో నిమిత్తం లేకుండానే వార్డ్ బయటికి వెళ్లిపోయింది.
‘మామయ్యా ! ’ గుండె లొక్కసారిగా కొట్టుకొన్నాయి.‘ ఏ మామయ్య ?’
ఇంతలో పొడుగ్గా , బలంగా ఉన్న మనిషి ఒకరు నా బెడ్డు దగ్గరగా వచ్చారు. బెడ్ దగ్గరగా స్టూలు లాగి కూర్చొన్నాడు.
“ నా పేరు వెంకట చలం ! రైల్వేలో పని చేస్తున్నాను. నిన్న రాత్రి రాయపూరు పాసింజరు దిగిన నాకు, ‘ వరిచేల మధ్య అచేతనంగా పడి ఉన్న మీరు కన్పించారు. అక్కడనుండి విజయనగరం పోతున్న ట్రక్కుని ఆపి, ఈ ఆస్పత్రి అధికారులతో , నేను మీ మేనమామననీ, ఇల్లు విడిచి పోయిన మిమ్మల్ని ఆ స్థితిలో చూడగలిగాననీ, ఈ విషయం కోర్టు దాకా వెళ్తే, మీ జీవితం పాడై పోతుందనీ, చెప్పి ఒప్పించాను. ఈ నాలుగు గోడల మధ్య నుండి బయట పడేటంత వరకు నన్ను, ‘ మామయ్య’ అనే పిలవండి ! ఆ పైన కూడ, మీకు ఇంటికి వెళ్లడం ఇష్టం లేకపోతే నా తోటే వచ్చేయండి.”రుధ్ధమైన కంఠంతో ఎలాగో ఒకలాగ పూర్తి చేసాడు అతను.
నువ్వు నన్ను నమ్ము తమ్ముడూ ! అదే నాకూ, చలం బాబుకీ జరిగిన తొలి పరిచయం ! హాస్పిటల్ ఆవరణ విడిచిన తరువాత ఏ దిక్కులేని నేను,చలాన్నే అనుసరించి ఇక్కడకు వచ్చాను.ఇది జరిగి ఇప్పటికి మూడు సంవత్సరాలైంది !
అయితే ఈ మధ్యకాలం అంతా ఒకే ఇంట్లో ఉంటూ, నిత్యావసరాలకి మించి మాట్లాడడం గాని, వ్యవహరించడం గాని చేయకుండా ఉండ గలిగామంటే, ‘ అదను దొరికితే చాలు అవాకులు, చెవాకులు’ పేలే లోకంతో పాటు, నువ్వు కూడా నమ్మవని నాకు తెలుసు !
కొన్ని కొన్ని పూర్ణిమా శరత్తులలో అతను, ఉద్రేకంతో నా గదిలోకి వచ్చిన రోజులూ ఉన్నాయి.
నిద్ర పట్టక ప్రక్క మీద దొర్లుతూ గదిలోకి వస్తూన్న అతనిని అడుగుల చప్పుడు విని, తెలియని ఆవేశానికీ, ఊహ కందని మధురానుభూతికీ లోనయి గట్టిగా కళ్లు మూసుకొనేదాన్ని !
కొద్ది సేపటికి అతను వచ్చి నా మంచం మీద కూర్చొనే వాడు.
‘అలాగే నన్ను దగ్గరకి తీసుకొని శ్వాస నిలిచిపోయేలా గట్టిగా నలిపేస్తే ఎంత బాగుండును !’ అనిపించేది.
కాని ఎలా వ్రాయమంటావు తమ్ముడూ? !
నా చెంపలకి చల్లగా తాకే అతని పెదాల తడి, మెడమీద మెల్లగా తగిలి, కితకితలు పెట్టే నిశ్వాసాల వేడి తప్ప, మరేదీ అనుభవంలోకి వచ్చేది కాదు !!
అంతే ! మూడు సంవత్సరాల కాలంలో ఇంతకన్న ఎక్కువ జరగ లేదు మా ఇద్దరి మధ్య !
అతని హృదయం నా మీద ప్రేమతో నిండినా, నేను నా సర్వస్వంతో అతనిని ఆరాధించినా, మా ఇద్దరి మధ్యా ఏర్పడిన మిథ్యా బాంధవ్యం ద్వారా వివాహమాడే అర్హత సమాజం ద్వారా ఉన్నా ---- ఎందుకో ఆ పని మాత్రం జరగ లేదు ఇంత వరకూ !!!
ఆడదాన్నీ, ఆశ్రయం లేని దాన్నీ అయియుండి, నన్ను పెళ్లి చేసుకోమని ఎలా అడగమంటావ్ తమ్ముడూ ?!
అయినా పౌరుషం గల మగవాడయి ఉండి, మలిన నయిన నన్ను, అతను మాత్రం ఎలా స్వీకరించగలడు ?
ఇదంతా ఎందుకో నీకు చెప్పాలనిపించింది తమ్ముడూ ! నువ్వు నన్ను అర్థం చేసుకోగలవనీ, నా కోసం కన్నీటి బొట్టు కార్చ గలవనీ నమ్మకంతో, ఈ ఉత్తరాన్ని ముగిస్తున్నాను.నా మనస్సులోని ఆలోచనల కల్లోలాన్ని , ‘చలం’ బాబుకి తెలియ జెప్పనని మాట మాత్రం నువ్వు ఇయ్యాలి తమ్ముడూ !
ఇట్లు నీ ప్రియమైన అక్క
పార్వతి.
ఉత్తరం చదవడం పూర్తి చేసి, ఆకాశం వంక ఒక్కసారి ఎక్కడ ఉన్నాడో తెలియని దేవుడి కోసం చూసాను. కన్నీరు నిండిన కళ్లలో దీప స్తంభం వెలుగు సూటిగా దిగి అంతా అయోమయం చేసింది.
*************
“ నువ్వు బదిలీ మీద ‘టాటా నగర్’ వెళ్లి, ఆరు ఏడు నెలలు అయిందని అనుకొంటాను?”
అవునన్నట్లుగా తల ఆడించాను నేను.
“ నీకు తెలిసే ఉంటుంది , ఈ మధ్యనే ‘ పార్వతి’ పోయింది.”
“ అవును, పని మీద టాటా వచ్చిన నారాయణ రావు చెప్పాడు. అలాంటి చావు సాధారణంగా ఎవరికీ రాదనీ, చనిపోయే ముందు ఆఖరి క్షణం వరకూ, ఆమె పుస్తకాల మధ్యనే గడిపిందని—”
“ పార్వతి నీకు ఒక ఉత్తరం వ్రాసిందట కదూ ?”
మౌనంగా తల ఆడించి, మనీపర్సులో భద్రంగా దాచిన ఉత్తరాన్ని, ‘చలం’ చేతికి ఇచ్చాను.
“ నాకు చదవడం రాదు, నువ్వే చదివి వినిపించు—” చిత్రంగా నవ్వుతూ అన్నాడు చలం !
ఉత్తరం చదివి పూర్తి చేసేసరికి , చంటి పిల్లాడిలాగ బావురుమంటూ ఏడ్చేసాడు చలం. నాకేం చేయడానికీ పాలుపోలేదు ! నిజానికి ఎవరు మాత్రం ఆ పరిస్థితిలో ఏం చెయ్యగలరు !
“ ఆమె నన్ను ప్రేమించిందన్న విషయం చూచాయగా నైనా నాకు తెలిసింది కాదు, తెలిసి ఉంటే ఇంత అనర్థం జరిగేది కాదేమో !?”
“ ఒక స్త్రీగా ఆమె ఆ విషయం ఎలా చెప్పగలదు ?” ఆ విషయంలో తప్పు మీదే అన్నట్లుగా మాట్లాడాను నేను.
“ నిజమే, కాని అలా అడిగే ధైర్యం నాలో లేక పోయింది.”
“ ఏం ఎందుకని ?” చలం వంక చురుకుగా చూసాను.
వెంకట చలం చాల సేపటి వరకూ నా వంక మౌనంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. తరువాత ఏమనుకొన్నాడో ఏమో ! కుర్చీ లోంచి లేచి, కిటికీ ఊచలగుండా ఆకాశాన్ని వరించిన మేఘాల సంరంభం చూస్తూ అన్నాడు.
“ ఆ రాత్రి ‘ పార్వతిని’ దారుణంగా దోచుకొన్న నలుగురిలో నేను ఒకణ్ని---”
ఇంకా ఏమన్నడో ఏమో , ఒక్కటీ నాకు వినిపించలేదు’
నిజానికి వినిపించుకొనే స్థితిలో కూడా లేను నేను,
‘ భగవంతుడనే సృష్టికిరణం నుండి , విరిసిన హరివిల్లు లాంటి ఈ ప్రపంచంలో, ‘వెంకట చలం’ వంటి విచిత్ర వ్యక్తులు ఇంకా ఎందరున్నారో !!!
ఆ ఆలోచన నన్ను స్తబ్ఢుణ్ని చేసి వేసింది
************************
Comments
Post a Comment