చిలక రథంలో సరదా షికారు ౩

    ద్వాపర యుగంలో దూర్వాస ముహాముని ప్రేమ కానుక అయిన ,‘ కస్తూరి కదళి’ బాగా విస్తరించింది. కలియుగంలో కుంటుబడింది.

    కలి ప్రభావం వల్ల కాబోలు, ధర్మదేవత మూడు పాదాలు ముడుచుకొని పోయి, ఒకే పాదం బాగుండడం వలన, ద్వాపర యుగంలో మరణించిన , అసుర వర్గాల ప్రేతాత్మలు, అదను కోసం ఎదురు చూస్తూ, తమ క్రూర కర్మల కోసం తగిన మానవ శారీర మాధ్యమాలని  వెతుకుతూ పరిభ్రమించ సాగాయి.దూర్వాస ముని చేత , భస్మం చేయబడిన , ‘వ్యాఘ్రుడనే’ రాక్షసును దుష్టాత్మ కూడా , అదను కోసం ఎదురు చూడసాగింది.

    కస్తూరి కదళి మహిమని కూడా , స్వార్థపరులైన , భూకామందులలో  కొందరు దుర్వినియోగం చెయడం మొదలు పెట్టారు. దాని ఇతర ప్రయోజనాలని మరుగున పెట్టి, కేవలం సంతాన ఫలంగా దాని వాడకాన్ని ప్రోత్సహించారు. దాని కోసం కొన్ని కఠిన నియమాలని పెట్టారు.

    కస్తూరి కదళిని ఆడవాళ్లు మాత్రమే సేద్యం చేయాలన్నది వాటిలో ఒకటి ! స్త్రీలే వాటిని నాటి నీరు పోసి చుంబన ఆలింగనాది క్రియల చేత, కాపుకి వచ్చేలా దీహదం చేసేవారు.పౌర్ణమి నాటి రాత్రి , గెలవేసిన కస్తూరి కదళి, దివ్య సువాసనలు వెదజల్లేది ! దానిని కేవలం తడిసిన చీర ధరించిన స్త్రీలు మాత్రమే కొయ్యాలనే నిబంధన ఉండేది !ఆ విధంగా సాగు చేస్తేనే దాని మహిమ నిలుస్తుందని, దానిని ఆరగిమ్చే కులీన స్త్రీలకు  పుత్ర సంతానం కలుగుతుందని నమ్మ బలికారు. దాంతో సాగు చేసే స్త్రీ అంద చందాలని బట్టి కూడ, ఆ కదళీ ఫలాల విలువు నిర్ణయింప బడేది !!

    ఇలాంటి వింత నియమాలని చూసిన, వ్యాఘృని ప్రేతాత్మ కస్తురి కదళీ వనాల చుట్టూ తిరుగుతూ, తగిన అవకాశం కోసం ఎదురు చూడ సాగింది !

    అదుగో ఆ అవకాశం ,  రంగ భైరవ స్వామి వలన లభించింది !

    అయిదు వందల శరత్తుల క్రిందటి మాట.
    కాపాలిక సాంప్రదాయ వాదులు అప్పట్లో ‘రుద్ర భైరవ’  పూజలు జరిపే  వారు, కొండలు, కోనలు,లాంటి దుర్గమమైన రహస్య స్థలాలలో..వాళ్లందరి పేర్లు భైరవులే’ !

     ఒకరు కాల భైరవు డయితే,తక్కిన వారు, ‘వీర భైరవ, విజయ భైరవ, నాధ భైరవ, జిత భైరవ, మదన భైరవ’ లాంటి పేర్లతో ఒకరినొకరు పిలుచుకొనే వారు.

    వాళ్ల సాధనలో  ‘పంచ మకరాలు’ ముఖ్య మయినవి.పంచ మకారాలంటే, మద్యము, మాంసము, మత్స్యము, మదిర, చివరగా  అయదవది  ‘మగువ’ !

     ఆ మగువల పేర్లు కూడా, ‘కరుణ భైరవి, అరుణ భైరవి, దివ్య భైరవి, నాగ భైరవి, ముగ్ధ భైరవి, స్నిగ్ధ భైరవి’,ఇట్లాంటి పేర్లతో పిలిచే వారు.

    పంచ మకారాలతో  ‘రుద్ర భైరవ’ సాధన, కాపాలికుల  జీవితాశయం !

     అలాంటి కాపాలిక సాంప్రదాయవాదులలో ఒకడు,‘ రంగ భైరవ స్వామి’ . స్వామి అంటే తండా నాయకుడు అని అర్థం ! ఒక్కొక్క  తండాకి  ఒక  గురువు ఉండేవాడు.గురువు మాట వారికి రుద్ర భైరవుని ఆఙ్ఞతో  సమానం !

    రంగ భైరవుడు కేవలం భైరవ సాధానకి పాటు పడక , సత్వర లాభం కోసం, అసుర శక్తులని ఆరాధించడం మొదలుపెట్టాడు. అదే అదను కోసం చూస్తున్న,‘వ్యాఘృడు’ రంగ స్వామికి  ప్రసన్నుడై, తన ఆవాహన రహస్యాన్ని తెలిపాడు. వ్యాఘృడు ఆవహిస్తే రంగ స్వామి అసహాయ శూరుడు, అమిత బలాఢ్యుడు,
 అవుతాడు.క్రూర మృగాలని సైతం, ఒంటారిగా ఎదిరించ గలడు ! ఆ బల సంపదే రంగ స్వామిని , రంగ భైరవ స్వామిగా, కాపాలిక తండాకి నాయకునిగా చేసాయి.

    అయితే అసుర శక్తులు బలితో గాని తృప్తి చెందవు !

    వ్యాఘృనికు కూడ అలాంటి బలిని సమర్పించాలి !

    ప్రతీ పౌర్ణమికీ స్త్రీ శరీరాన్ని బలిచేయాలి !

    ఇంకేముంది ! వ్యాఘ్రున్ని తృప్తి పరిచేందుకు ,రంగ స్వామి కస్తూరి కదళి తోటలని ఎన్నుకొన్నాడు.ఒంటరిగా తడి బట్టాలతో వచ్చి, కదళి గెల కోసే నిస్సహాయ స్త్రీలు , రంగస్వామికి సులభ సాధ్యలయ్యారు.

    పౌర్ణమి నాటి రాత్రి రెండవ ఝాము ప్రారంభ సమయంలో , రంగ స్వామి ,‘ వ్యాఘ్రుణ్ని ఆవాహన చేసుకొని ,‘ పెద్ద పులిలాగ ’ మారిపోయే వాడు ! అరటి తోపులలో చొరబడి, అక్కడ చిక్కిన ఆడవాళ్లని , భయ భ్రాంతుఅల్ని చేసి, వారిని పాశవికంగా అనుభవించి, ఆ పైన వారి శరీరాంగాలని భక్షించి, బలిని సమర్థవంతంగా సమర్పించేవాడు !!

    రంగ భైరవ స్వామి, ప్రతీ పౌర్ణమికి,‘ బెబ్బులిగా’ మారతాడన్న విషయం తండాలో ఎవరికీ తెలియదు !

    ఆ రహస్యాన్ని రంగస్వామి చాల జాగ్రత్తగా కాపాడుకొనేవాడు. నిజానికి ‘ కాపాలికులు రుద్రభైరవ సాధన ’ మాత్రమే చేసేవారు.

    పంచ మకారాలలో ఒకటైన  మగువల  కోసం వారు  పడరాని పాట్లు  పడేవారు. జన పదాలకు  వెళ్లి, చిన్నారి  ముక్కు పచ్చలారని  బాలికలని అపహరించి, తమ గుహల లోకి తరలించి, పెంచి పెద్ద చేసేవారు. భైరవీ సాంప్రదాయానికి అనుగుణంగా వారిని మలచుకొనే వారు. ఆ పనిని వృధ్ధులైన  భైరవీ మాతలు నిర్వర్తించే వారు.బాలికలకి చిన్నప్పటి నుండి, రతి కేళిలో రహస్యాలని తెలియ జేసి,వాళ్లు వ్యక్తులయ్యే సరికి, ‘పూజకి’ సిధ్ధం చేసేవారు.

    అలాంటి ఒక స్నిగ్ధ భైరవిని, మొట్ట మొదటి సారి చూసాడు చాళుక్య యువరాజు , రాకుమారుడైన ఆనందుడు ! చాళుక్య వంశీయులు ‘ చామర్లని’ రాజధానిగా చేసుకొని అక్కడ ఒక కోట నిర్మించారట ! ‘ చామర్ల కోట’ క్రమంగా ‘సామర్ల కోట’గా’ మారిందట !

    ,అందమైన ‘వసిశ్ఠ నది’ గోదావరిలో కలిసే చోట , ఒక దుర్గమారణ్యంలో ,మనోహరమైన ఆ దృశ్యం కన్నుల  పండువుగా, ‘శోణ నదీ ప్రవాహ ఝురిలో స్నానం చేస్తూ,‘ స్నిగ్ధ భైరవి’ రూపంలో కనిపించింది.

    రాకుమారుడు ఆనందుడు తన కళ్లని తాను నమ్మలేక పోయాడు !

    ఎత్తైన శిఖరం నుండి, నర్తిస్తూ దిగుతున్న వశిష్ట నదీ సౌందర్యాన్ని మైమరచి చూస్తూ, ఆ నదిలోతన రత్న ఖచితమైన ఛురికను జార విడుచుకొన్నాడు ఆ రాకుమారుడు. వెంటనే తన ఛురికను వెదుకుతూ, ఆ నదీ ప్రవాహం జారిన చోట్లని అవరోహిస్తూ, లోయలో దిగి, ఆ దృశ్యాన్నిచూసి, ఆ నదీమ తల్లే తన  ముందు కన్యామణి రూపంలొ కనిపించిందని బావించాడు !

    ఆ పరవశత్వంతో తన రత్నాల ఛురికను మరచి పోయాడు.!

    పదహారేళ్ల ప్రాయం లోని ,స్నిగ్ధ భైరవి శోణ నదీ ప్రవాహంలో స్నానం చేస్తూ, తన రెండు చేతులూ జోడించి, అస్తమిస్తున్న సూర్యునికి అంజలి ఘటించింది.

    ఆ పైన చేతులు చాచి,అతని కాంతిని ఆహ్వానిస్తూ, మొల లోతు నీళ్లల్లో నిలబడింది.ఆమె!

    మూడు పాయలుగా శరీరానికి ముందు వెనుకల విస్తరిస్తూ ఆమె నగ్నత్వాన్ని దాచుతున్న, విశాలమైన కబరీ భరం తప్ప మరే ఆఛ్ఛాదనా లేని ఆమ శరీరంలో,నదీ ప్రవాహం ద్వారా అరుణారుణ కిరణాలని పరావర్తనం చేసి, ప్రార్ధనని అంగీకరించిన, పద్మ ప్రియుడు ఆమె  మేని కాంతిని మెరిసి పోయే కాంచనంలా చేసి, జీవ కళలు ఉట్టి పడే సాల భంజిక లాగ చేసాడు !.

    అదే ఆనందుడు చూసిన మనోహరమైన దృశ్యం ! చూడడానికి  రెండు కళ్లూ చాలని  అపురూపమూ, అనుపమానమూ అయిన దృశ్యం !!